ร้อยสิบห้า

แสงจันทร์อาบไล้ระเบียงหินเป็นสีเงิน ฉันยืนเท้าเปล่าบนพื้นหินอ่อนเย็นเฉียบ ชุดคลุมผ้าไหมแนบเนื้อที่ยังชื้นอยู่เบาๆ การอาบน้ำแทบไม่ได้ช่วยคลายปมแน่นในอก และการนอนหลับก็ดูห่างไกลราวกับคนแปลกหน้าที่ฉันไม่อาจต้อนรับเข้าบ้านได้ ผมที่ยังเปียกอยู่ปลิวไสวเล็กน้อยในสายลมขณะที่ฉันก้าวไปยังขอบระเบียงสุดทางเดิน ...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ